فرست باده جان را به رسم دلداری

بدان نشان که مرا بی نشان همی داری

بدان نشان که همه شب چو ماه می تابی

درون روزن دل ها برای بیداری

بدان نشان که دمم داده ای از می که خویش

تهی و پر کنمت دم به دم قدح واری

بگرد جمع مرا چون قدح چه گردانی

چو باده را به گرو برده ای نمی آری

از آن میی که اگر بر کلوخ برریزی

کلوخ مرده برآرد هزار طراری

از آن میی که اگر باغ از او شکوفه کند

ز گل گلی بستانی ز خار هم خاری

چو بی تو ناله برآرم ز چنگ هجر تو من

چو چنگ بی خبرم از نوا و از زاری

گره گشای خداوند شمس تبریزی

که چشم جادوی او زد گره به سحاری